ΙΙ. Η Αρχή πριν την Αρχή

(συνέχεια από εδώ)

Πρώτα ήταν μόνο το βασίλειο του Χάους. Άβυσσος, Αρχέγονη Θάλασσα, Ουροβόρος Όφις –μία πολύ cool κατάσταση, περίπου σαν το Λας Βέγκας. Το υποκείμενο της συνείδησης ταυτιζόταν με το αντικείμενό της και δεν υπήρχε τίποτα διότι δεν υπήρχε κανείς να το αντιληφθεί. Το Χάος βασίλεψε έτσι για μία Αιωνιότητα, καθότι δεν υπήρχε Χρόνος για να προκηρυχτούν εκλογές ούτε πολιτικοί παρατηρητές για να ασκήσουν κριτική επί της ουσίας. Δεν υπήρχαν καν παρατηρητές.

Μία μέρα όμως το Χάος ξύπνησε με τάσεις αυτοκριτικής. Πλύθηκε, ξυρίστηκε, έβαψε τα μαλλιά του (το Χάος ήταν αρσενικό και θηλυκό) και ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι συνειδητοποιεί. Κοίταξε το σπίτι του, «χάος η κατάσταση!» διαπίστωσε, και άρχισε να βάζει μία Τάξη σ’ όλο εκείνο το αλαλούμ. Δημιουργήθηκε ο Χώρος, το Εδώ μαζί με το Εκεί, κι οι πεταμένες κάλτσες μπήκαν επιτέλους στο συρτάρι τους.

«Σκέφτομαι άρα υπάρχω!» αναφώνησε το Χάος. Έπαιξε για μια στιγμή με την ιδέα να κάνει έρωτα στον εαυτό του, όμως εκείνο το πρωινό είχε σηκωθεί μ’ έναν φοβερό πονοκέφαλο, καλύτερα μία άλλη φορά, αγάπη μου, άσε που θα ξυπνήσουν και τα παιδιά. «Χαράμισα τα καλύτερά μου χρόνια μ’ εμένα!» μονολόγησε το Χάος και, μέσα σ’ ένα σχιζοφρενικό παροξυσμό, δημιούργησε τα Ζεύγη των Αντιθέτων. Το Ον διαχωρίστηκε από το μη-Ον, το Θετικό από το Αρνητικό, και οι σκηνοθέτες με άποψη από τη μαζική κουλτούρα. Το Χάος ζήτησε διαζύγιο από τον εαυτό του και το πήρε, πετυχαίνοντας μία καλή διατροφή.

Η συνέχεια των πραγμάτων, που αργότερα ονομάστηκε Big Bang, ήταν εκρηκτική: η συγκεντρωμένη ενέργεια του Κοσμικού Αυγού εκτινάχθηκε από το Τίποτα δημιουργώντας το Παν. Σωματίδια ξεμύτισαν, συγκεντρώθηκαν σε μόρια και προέκυψε το σύμπαν ως ένα μεγάλο, σκονισμένο ανακάτεμα. Η Κοσμική αυτή Ομελέτα σβόλιασε κατά τόπους, ξεπρόβαλαν τα ουράνια σώματα και σύντομα άρχισαν να σέρνονται μικροοργανισμοί στις επιφάνειές τους. Η Ύπαρξη όμως που εκδηλώθηκε κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν μπορούσε να γνωρίσει τον εαυτό της, γι’ αυτό και η εξέλιξη ανέλαβε να κατασκευάσει έναν επιστημολογικό καθρέφτη: οι οργανισμοί ανέπτυξαν αισθητήρια όργανα. Μέσα από τα μάτια τους (ή ό,τι άλλα φωτοευαίσθητα εξαρτήματα διέθεταν), η εκδηλωμένη Ύπαρξη παρατήρησε τον εαυτό της και τρόμαξε, γιατί κανείς μέχρι τότε δεν της είχε πει ότι ήταν χοντρή και σπυριάρα. Κρίθηκε αναγκαίο να αναπτυχθεί η τέχνη της ζύμωσης αλκοολούχων ποτών και το πρόβλημα λύθηκε, τα σπυριά έγιναν in. Φιλοσοφικά ανακουφισμένη, η εκδηλωμένη Ύπαρξη αναφώνησε: «Yπάρχει αυτό που υπάρχει!» ενώ η Φυσική, η Βιολογία και η Φορολόγηση Οινοπνεύματος ανέλαβαν την κατάσταση θέτοντας το σύμπαν υπό την αδυσώπητη κυριαρχία τους.

Με την πάροδο του χρόνου όμως η συνταγή χαλούσε όλο και περισσότερο... Η εξέλιξη άρχισε να παράγει έλλογα πλάσματα, με αυτοσυνείδηση και ανώτερες πνευματικές λειτουργίες. Η εκδηλωμένη Ύπαρξη προσπάθησε να συλλάβει τη φύση της μέσα από τη διάνοιά τους• αντίκρισε ένα πεδίο άπειρων δυνατοτήτων όπου η πραγματικότητα δεν είναι παρά η βενζίνη για να διασχίσει κανείς το βασίλειο της φαντασίας. Το κάθε τι είχε και μία εσωτερική διάσταση ανεξάρτητη από την εξωτερική μορφή του, «υπάρχει αυτό που πιστεύω ότι υπάρχει!» αποφάνθηκε η γοητευμένη Ύπαρξη και γλίστρησε σε μία κατάσταση υπερβατικότητας. Όταν όμως άρχισαν να μαζεύονται οι απλήρωτοι λογαριασμοί και να χτυπούν την πόρτα οι πιστωτές, η Ύπαρξη απέκτησε υπαρξιακό πρόβλημα και αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι η πραγματικότητα είναι μία βενζίνη χαμηλών οκτανίων, βλαβερή για το περιβάλλον. Σιγά-σιγά όμως, και με τη βοήθεια ενός καλού ψυχαναλυτή, ξεκαθάρισαν τρεις καταστάσεις που διαμοίρασαν την Ύπαρξη:

Η Φυσική Πραγματικότητα, ο κόσμος της Ύλης.

Η Υπερβατική Πραγματικότητα, ο κόσμος του Πνεύματος.

Η Ελληνική Πραγματικότητα.

Την ιδιοσυστασία της πρώτης Πραγματικότητας ανέλαβαν να ρυθμίσουν οι νόμοι της λογικής και της φύσης –νόμοι άκαμπτοι που δεν έχουν παραθυράκια και δουλεύουν 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, ακόμα και τις αργίες. Η αλληλοσυσχέτισή της όμως με τις υπόλοιπες απετέλεσε αντικείμενο προστριβών. Στην αρχή αποφασίστηκε ότι τα πνευματικά/θεϊκά όντα της δεύτερης Πραγματικότητας θα μπορούν να καταλύουν τη φυσική τάξη πραγμάτων της πρώτης. Μετά όμως από την επανάσταση που ξέσπασε και το αιματοκύλισμα που ακολούθησε, τέθηκε φραγμός στη θεϊκή ισχύ και το Ουράνιο Βασίλειο μετατράπηκε σε Ουράνια Συνταγματική Μοναρχία. Έκτοτε, ο Θεός, για να επέμβει στον κόσμο της Ύλης, πρέπει να σεβαστεί την εγγενή νομοτέλειά του• αν η ανεξερεύνητη θεϊκή βούληση αποφασίσει να καταλύσει την τάξη των πραγμάτων και να εκδηλωθεί θαυμαστά μέσα στην Ύλη, θα το κάνει πληρώνοντας πολύ ακριβά διόδια. Όσο για την τελευταία Πραγματικότητα, αποτελούσε εκ βαθέων σύνθεση και μερική ανατροπή των προηγουμένων πάνω σε τέσσερις άξονες:

1. Υπάρχει αυτό που δηλώνω στην εφορία ότι υπάρχει (Νόμος της Ύπαρξης).

2. Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να μην πέσεις στην τουριστική σαιζόν (Νόμος της Αθροιστικής Συσσώρευσης).

3. Ανάμεσα στο Αίτιο και στο Αιτιατό μεσολαβεί ο κολλητός του δημάρχου (Νόμος της Αιτιότητας).

4. Το Φεγγάρι περιστρέφεται γύρω από τη Γη. Η Γη περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο. Όλα αυτά όμως περιστρέφονται μαζί γύρω από τον κ. Διευθυντή μας (Νόμος της Βαρύτητας).

Ο πλανήτης Γη, μια που μιλάμε γι’ αυτόν, ήταν ένα Φυσικό–Υπερβατικό σύμπλεγμα. Τον κατοικούσαν κοινότητες ανθρώπων, οι οποίες εξελίχθηκαν και κατόρθωσαν να συλλάβουν την ιδέα του Θεού, ακόμα και την ιδέα των φιλόπτωχων ταμείων. Η κάθε κοινότητα εφοδιάστηκε με το δικό της Θεό σε μία σχέση αμοιβαίας αλληλεξάρτησης, όπως ο πολιτικός με τους ψηφοφόρους του, πάνω-κάτω όμως όλοι είχαν τα ίδια βασικά γνωρίσματα: ένα ασύλληπτα τεράστιο Ον, γένους (κατά προτίμηση) αρσενικού, παντοδύναμο, αιώνιο, πανταχού παρόν, που τιμωρούσε όσους περνούσαν την ώρα τους κάνοντας σεξ και επιβράβευε όσους περνούσαν τη γιαγιά στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Η Ελληνική Πραγματικότητα όμως παρείσδυσε στο οικοσύστημα του πλανήτη... Από παλιά είχε παρατηρηθεί ότι κάτι περίεργο συνέβαινε στη χώρα της νοτίου Βαλκανικής. Δεν έφτανε μόνο η αδυναμία προσδιορισμού της αληθινής της θρησκείας, ήταν και η διαπίστωση πως η χώρα αυτή πάντα κατάφερνε να επιβιώνει από τα δεινά. Μέσα στη μακραίωνη ιστορία της πέρασε από πολλές κακοτοπιές, δοκιμάστηκε από κατακτήσεις, εμφύλιους πολέμους, δικτατορίες και υπερήλικες πολιτικούς. Μπήκε στην Κοινή Αγορά με τους χαμηλότερους δείκτες, φορτώθηκε με τεράστια εξωτερικά χρέη, έδιωξε τα καλύτερά της μυαλά στην ξενιτιά –κι όμως, η Ελλάδα ποτέ δεν πέθαινε. Ο Θεός της είχε πάντα την τελευταία λέξη.

Πολλές έκπληκτες φωνές σηκώθηκαν σ’ όλο το γνωστό σύμπαν και αναρωτήθηκαν: Μα ποιος είναι τελικά ο Θεός των Ελλήνων; (γνωστός και ως ‘Το Πνεύμα του Ελληνισμού’ ή ‘Το Δαιμόνιο της Φυλής’). Τι είδους σχέση αγάπης και μίσους έχει αναπτύξει με τον εκλεκτό Του λαό; Πώς τα καταφέρνει και βγάζει πάντα την Ελλάδα από τις δυσκολίες; Σε τι θεό πιστεύει αυτός ο Θεός;

Διάφορες εξηγήσεις προτάθηκαν για το ‘φαινόμενο Ελλάδα’, όπως π.χ. ότι η αρχαία παράδοση δεν έσβησε και συνέχισε να επιβιώνει συγκεκαλυμμένη, μέσω ενός είδους πνευματικής κλωνοποίησης.

Άποψη που είναι λάθος.

Κάποιοι υποστήριξαν ότι το πνεύμα της αρχαίας θρησκείας αφομοιώθηκε λειτουργικά μέσα στο σώμα της Ορθοδοξίας, μέσω ενός είδους πνευματικής ώσμωσης.

Κι αυτή όμως η άποψη είναι λάθος.

Τέλος, οι περισσότεροι αποκήρυξαν τέτοιες συλλογιστικές δηλώνοντας ότι δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση ο άνθρωπος ή ο Έλληνας να γνωρίσει το Θεό του. Λάθος και πάλι λάθος, ο Έλληνας ξέρει το Θεό του. Δεν ξέρει όμως ότι Τον ξέρει.

Και κανείς δε φανταζόταν ότι ο Θεός των Ελλήνων είναι Τηλεοπτικός Παραγωγός...

(συνεχίζεται εδώ)

5 σχόλια:

akindynos είπε...

Ωραία πάει, μ' αρέσει.

Τολμώ να παρατηρήσω, αγνοώντας τι μας επιφυλάσσει η συνέχεια, πως θα άξιζε μιας αναφοράς ο σοβάς που κρατάει αρμονικά ενωμένες τις τρεις πραγματικότητες.

Οι ερμηνευτικές διατάξεις.

Sadmanivo είπε...

... Suprime...
Ξεχωρίζω ένα απίστευτο μαργαριτάρι: "η πραγματικότητα δεν είναι παρά η βενζίνη για να διασχίσει κανείς το βασίλειο της φαντασίας" ... Θεϊκό... :)

Ανώνυμος είπε...

Πάνω που έλεγα να ρωτήσω τι έγινε και έφαγε η μαρμάγκα τη συνέχεια. Πολύ ωραίο, χαλάλι που χάνουμε την πραγματεία περί γουέστερν, μέρος ΙΙ -ή να την περιμένουμε;

Elias είπε...

@Ακίνδυνος
Σου αρέσει γιατί είσαι σαν κι εμένα, κάνεις χριστιανικές - υπαρξιακές - φιλοσοφικές σκέψεις.
Μμμ... θα γίνουν αργότερα κάποιες αναφορές σ' αυτόν τον οντολογικό σοβά. Προτίμησα όμως να ρίξω το φιλοσοφικό μέρος της νουβέλας προς όφελος του σεξουαλικού. Μιλάμε για πολύ σεξ & βία στη συνέχεια.

@Sadman
Δεν είναι δικό μου, από κάπου το ξεσήκωσα, δε θυμάμαι τώρα από πού!

@κ. Δύτης
Έρχεται σύντομα και το 2ο μέρος! (έχε λίγη υπομονή μαζί μου, είμαι σαν την Ελλάδα: λίγο καιρό ξαποσταίνω και ξανά προς τη δόξα τραβώ)
Και δεν είναι ακριβώς πραγματεία, διάχυτες σκέψεις είναι που προσπαθώ να βάλω σε μία σειρά.

Ανώνυμος είπε...

Εχω πεσει στα γονατα και προσκυναω.