IV. Σαν Βγεις στον Πηγαιμό για το Έψιλον του Ηριδανού

Περίληψη προηγουμένων:
Εν αρχή ην το Χάος. Μετά έγινε η ΕΛΛΑΔΑ Α.Ε., ένα reality show που γνώρισε εποχές μεγάλης τηλεθέασης, τώρα όμως είναι εκτός μόδας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Παραγωγός του μοιάζει κάτι να σκαρώνει... Εντωμεταξύ, είχαμε αφήσει πέντε ανθρώπους (δύο άντρες, δύο γυναίκες, και τον Μίλτο) καθοδόν για το Έψιλον του Ηριδανού.


Πέρασε ένας μήνας από την απογείωση, ο Οδυσσέας βγήκε στο διαστρικό χώρο και ανέπτυξε ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός, η πλοήγηση του σκάφους αποδείχθηκε παιχνιδάκι με το εγχειρίδιο οδηγιών και τις ιαπωνικές πολιτιστικές συνιστώσες του Κίνζι, η συγκατοίκηση στο διαστημόπλοιο ρυθμίστηκε ομαλά, οι εργασίες μοιράστηκαν στα πέντε μέλη της αποστολής, τα προβλήματα βρήκαν εύκολα τη λύση τους. Αυτή είναι και η ουσία από όλα τα παρακάτω.

«Πω πω αχούρι! Χαχαχα! Μα πόσο επαρχία είσαι, ρε!» έκανε η Ρούλα μπαίνοντας στη μισοσκότεινη καμπίνα του Μίλτου. Έκλεισε την πόρτα της ντουλάπας, περπάτησε ανάμεσα από πεταμένα συρτάρια, εσώρουχα και στολές, έπεσε πάνω στο τραπέζι, «άουτς!», και τελικά έφτασε στο στρώμα που κοιμόταν ο Μίλτος. «Σήκω! Είναι οκτώ η ώρα!»

Το κουκουλωμένο σώμα παρέμεινε ακίνητο σαν πεθαμένο, θα μπορούσε να πιστέψει κανείς ότι οι κουβέρτες ήταν παραγεμισμένες με μαξιλάρια. «Τσιγάρο...» ακούστηκε μια φωνή κάτω από τα σκεπάσματα, χωρίς να τα κάνει να κινηθούν στο ελάχιστο.

«Δεν έχει. Σήκω μη σου φέρω το συρτάρι στο κεφάλι, λέμε!» Η Ρούλα συμπαθούσε πολύ τον Μίλτο, αρκεί να μην τον έβλεπε μπροστά της. Όταν ήταν μαζί του, κάτι που γινόταν καθημερινά αφού δούλευαν μαζί στο θερμοκήπιο του σκάφους, ένιωθε γι’ αυτόν ό,τι και η Κοκκινοσκουφίτσα για τις Οργανώσεις Προστασίας Λύκων.

Ένα χέρι ξεπρόβαλλε κάτω από την κουβέρτα, σαν χταπόδι που βγάζει ένα εξερευνητικό πλοκάμι από τη φωλιά του. Ψαχούλεψε στα τυφλά, ανέβηκε στο τραπέζι, έριξε ένα γεμάτο τασάκι, απέτυχε να πιάσει τον αναπτήρα και τα τσιγάρα, πέτυχε να πιάσει τα γόνατα της Ρούλας και, μόλις έφαγε την ξυλιά του, γύρισε πάλι στο τραπέζι. Η Ρούλα πήρε τα αντικείμενα του πόθου και τα έβαλε στο χέρι.

Το χταπόδι τράβηξε τη λεία του κάτω από τα σκεπάσματα. Ακούστηκε ο ήχος αναπτήρα και λίγο μετά ξεπρόβαλλε ένα κεφάλι βγάζοντας δαχτυλίδια καπνού. «Αχχχ!...» έκανε ο Μίλτος τεντώνοντας τα χέρια του, σαν Εσταυρωμένος με τσιγάρο. Ανακάθισε στο κρεβάτι και κάρφωσε τα μάτια του στη μισοσκότεινη φιγούρα της Ρούλας• ο μέσα Μίλτος, ο ανεκδήλωτος δυναμικός εαυτός του, την κοίταζε κι αυτός με μάτια ακτίνων-Χ. «Ξάπλωσε δίπλα μου».

«Άντε κάνε καμιά τούμπα! Ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα, λέμε».

«Στα πιο τρελά μου όνειρα ναυαγούμε σ’ έναν πλανήτη και κάνουμε πολλά παιδιά», είπε με νοσταλγία ο Μίλτος. «Πολύ όμορφη είσαι έτσι όπως φωσφορίζεις στο μισοσκόταδο».

«Το ‘χεις ξαναπεί αυτό. Στο θερμοκήπιο, όταν έσβησες τα φώτα κι έπεσες πάνω μου ‘τυχαία’. Επαναλαμβάνεσαι». Του γύρισε την πλάτη και προσπάθησε να διακρίνει τους διακόπτες στην καμπίνα.

«Είναι γιατί δεν έχεις λάβει το μήνυμα» σχολίασε ο Μίλτος, καθώς το βλέμμα του ταξίδευε στην πλάτη της κοπέλας που κύρτωνε με τη χάρη ενός κλειδιού του σολ. «Επαναλαμβάνομαι για να σου δώσω να καταλάβ– Όχι! Μην ανάβεις το φως!» Πολύ αργά, η Ρούλα πάτησε το διακόπτη και το άναψε.

Κοίταξε γύρω της και για μια στιγμή ξέχασε ότι βρισκόταν σε διαστημόπλοιο. Όλη η καμπίνα ήταν γεμάτη χνούδια και το πάτωμα είχε σχεδόν εξαφανιστεί από τη σκόνη• έμοιαζε με εικόνα από ορυχείο, όταν οι εργάτες βρίσκουν μετάλλευμα κάτω από το χώμα. Μόνο τα πεταμένα εσώρουχα εδώ και κει θύμιζαν αντρική καμπίνα. Αυτά τα εσώρουχα που ο Μίλτος έψαχνε να βρει καθώς είχε ήδη βγει από τις κουβέρτες, γυμνός.

Η Ρούλα τον κοίταξε. Ο Μίλτος την κοίταξε. Όταν βεβαιώθηκε πως είναι ακόμα ζωντανός, άρχισε να ντύνεται με χαλαρές κινήσεις σφυρίζοντας αδιάφορα τον ύμνο της Μεταφυσικής Αριστεράς. «Και, δηλαδή, ποιο είναι το μήνυμα;» είπε η Ρούλα, με το χαρακτηριστικό τόνο που παίρνει η φωνή όταν βγαίνει από στόμα που μισοχαμογελάει.

Η Μεταφυσική Αριστερά ήταν η τελευταία ιδεολογική εξέλιξη στον προβληματισμένο κόσμο. Οι θεωρητικοί της συνέθεσαν το ρόλο της αριστεράς με την οικολογία, την αστρολογία, το Φενγκ-Σούι και το γυμνισμό, καταλήγοντας σ’ αυτήν τη νέα τάση που σύντομα απορρόφησε όλα τα παραδοσιακά προοδευτικά κόμματα.

Οι βασικές γραμμές της ορίστηκαν στην Πρώτη Μεταφυσική Διεθνή: υιοθετήθηκε η κλασική θέση απέναντι στα μέσα παραγωγής και την ιδιοκτησία τους, με την επισήμανση ότι η πλουτοκρατία καρπώνεται την υπεραξία των προλεταρίων, υποβαθμίζει το επίπεδο ζωής τους λανσάροντας καταναλωτικά πρότυπα αρνητικών δονήσεων, και απομυζεί την πράνα τους.

Όμως το συλλογικό κάρμα της ανθρωπότητας θα φέρει στο μέλλον έναν ηγέτη, όταν οι ιστορικές συνθήκες θα είναι κατάλληλες και τα άστρα θα βρίσκονται στη σωστή τους θέση, που θα οδηγήσει τις εξεγερμένες μάζες σε μια μεγάλη μη-βίαιη επανάσταση μέσα από διαλογισμό και ακτιβιστικές ενέργειες διαμαρτυρίας (ορισμένοι μάλιστα απορρίπτουν τις ακτιβιστικές ενέργειες, όμως αυτοί ανήκουν στο πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της ΜΑ, τους Πιονιέρους της Ουράνιας Σοσιαλιστικής Ιερουσαλήμ, που αποσχίστηκε κατά την Τρίτη Μεταφυσική Διεθνή). Τότε η ανθρωπότητα, ελεύθερη και γυμνή, θα οργανωθεί σε κομμουνιστικά σοβιέτ οργανικής καλλιέργειας και, με σεβασμό στη φύση, θα κατακτήσει την αταξική Νιρβάνα.

Οι θεωρητικοί δε διευκρινίζουν πότε θα γίνει η επανάσταση, έχουν όμως προβλέψει ότι ο ηγέτης θα είναι Ταύρος στο ζώδιο, όπως και ο Μαρξ.

«Ποιο είπες ότι είναι το μήνυμα;» ξαναρώτησε η Ρούλα με ένα αγαθό ύφος υπέρτατης απορίας.

Ο Μίλτος κούμπωσε τη στολή του και προσπάθησε να την αγνοήσει επιδεικτικά. Φυσικά, απέτυχε: «Μωρό μου, όλο αυτό τον καιρό με θαυμάζεις, παρόλο που εκδηλώνεις την έλξη σου με θυμό. Το ξέρεις και το ξέρω –όπως το ξέρουν και όλοι αυτοί που μας παρακολουθούν», έδειξε τις μικροκάμερες στη στολή του.

«Το άνετο υφάκι σου άστο γι’ αλλού, δεν περνάει».

«Πολεμάς τον εαυτό σου γιατί δε θες να το παραδεχτείς».

«Άντε καλά, πάμε στο θερμοκήπιο».

«Κοίτα, αν κάποτε ξεπεράσεις αυτό το ρόλο της σεξουαλικά απελευθερωμένης που σε εγκλωβίζει, ίσως γίνεις κατάλληλη για μύηση στη ΜΑ».

«Σήμερα έχουμε αφυδάτωση καρπών, σύνθεση υδατανθράκων και ανακύκλωση ούρων», απάντησε η Ρούλα. «Αυτό το τελευταίο θα το αναλάβεις εσύ. Δε βάζω εγώ τα χέρια μου σ’ εκείνα τα σωληνάκια, λέμε».

Ο Μεταφυσικός Αριστερός αναστέναξε και κούνησε το κεφάλι του, ενώ ο μέσα Μίλτος αποτραβιόταν σε ανεκδήλωτα εσωτερικά βάθη για να κάνει την αυτοκριτική του: η κοπέλα δεν άξιζε όλη αυτή την απλοχεριά σώματος που της είχε δοθεί, τελεία και παύλα. Μετά την επανάσταση, ο Θεός σίγουρα θα καταλάβαινε το λάθος του και όλες αυτές τις κλώσες στυλ Ρούλας θα τις έφτιαχνε χοντρές και ανοργασμικιές.

Έκλεισε την πόρτα της καμπίνας και βγήκε στο διάδρομο για το θερμοκήπιο με τη Ρούλα πίσω του να σχολιάζει: «Καλά ε, δε φανταζόμουν ποτέ ότι υπάρχει τόση σκόνη μέσα σ’ ένα διαστημόπλοιο! Ρε συ, η καμπίνα σου χρειάζεται κανονική εκτροπή του Αχελώου για να καθαρίσει...»

(συνεχίζεται εδώ)

5 σχόλια:

akindynos είπε...

Καλά ο Μίλτος, τον έδωσε στεγνά. Η Ρούλα όμως τι πρεσβεύει;

(υποψιάζομαι, με κάποια φρίκη, πως από την Μεταφυσική Αριστερά μπορεί να προκύψει ένας αριθμός γκρουπούσκουλων αρκετές τάξεις μεγέθους μεγαλύτερος από αυτόν της Υπαρκτής Αριστεράς)

Elias είπε...

Η Ρούλα δεν πρεσβεύει τίποτα, είναι ένα θύμα της αλλοτρίωσης και του συστήματος.

(Έχω γνωρίσει κάποιους Μεταφυσικούς Αριστερούς. Προέρχονται συνήθως από το παλιό ΕΚΚΕ ή το ΚΚΕ Εσ)

Δύτης των νιπτήρων είπε...

Εγώ αυτό το "λέμε" δεν μπορώ να το χωνέψω, έχω χάσει επεισόδια, δεν ξέρω πότε καθιερώθηκε, δεν ακούγεται στην επαρχία, και κυρίως: δεν ξέρω πώς μεταφράζεται, λέμε. Πώς μεταφράζεται;

Αόρατη Μελάνη είπε...

Μεταφράζεται "γουη σαίυ".

Ποια μεταφυσική αριστερά; Εμείς, χίπιδες τους λέγαμε! Λέμε.

Elias είπε...

Σε μεγάλο βαθμό, ο λόγος της Ρούλας στοιχειοθετήθηκε μετά από μελέτη αυτού του blog