XV. Also Sprach Zaratustra

(συνεχίζεται από εδώ)

Ας πάμε όμως πίσω στο δάσος που προσγειώθηκε η λέμβος, μερικές ώρες πιο πριν:

Ο Αρχηγός ήταν σπουδαίος και όλοι τον φοβούνταν – τα καλά της εξουσίας. Κάποιοι όμως είχαν φτάσει να τον αμφισβητούν και έπρεπε να έχει συνεχώς το νου του στις ύπουλες δαγκωματιές τους – τα κακά της εξουσίας. Ούτως ή άλλως έπρεπε να έχει συνεχώς το νου του και στους κινδύνους της νύχτας που δε συγχωρούσαν αφηρημάδες. Αυτός όμως δεν είχε νου, γιατί ήταν ένα τριχωτό πιθηκοειδές πλάσμα που τριγυρνούσε όλη μέρα ψάχνοντας καρπούς και κυνηγώντας θηλαστικά, ενώ κρυβόταν όλη νύχτα από τους Άτριχους, τα φοβερά ασπριδερά πλάσματα.

Την προηγούμενη μέρα, η ομάδα του είχε βρει ένα μισοφαγωμένο κουφάρι αντιλόπης, κατάλοιπο από το κυνήγι κάποιας άλλης ομάδας πιθηκοειδών, κι έπεσαν όλοι πάνω του με τη λύσσα αυτών που έχουν φτάσει στα όρια της λιμοκτονίας. Όταν ξεκίνησαν μετά για την πηγή, είχαν αφήσει πίσω τους ένα εντελώς φαγωμένο κουφάρι αντιλόπης. Ο Αρχηγός χάρηκε, ήξερε ότι μ’ αυτό το απρόσμενο δώρο κανείς δε θα τον δάγκωνε απροειδοποίητα ως αύριο και οι υποτακτικοί του θα τον ξεψείριζαν όλο το βράδυ – αν τους άφηναν ήσυχους οι Άτριχοι που κυνηγούσαν μερικές φορές στην περιοχή.

Η πηγή όμως ήταν πιασμένη από μία ομάδα θηλυκών που άρχισαν να μουγκρίζουν και να ουρλιάζουν φρενιασμένα μόλις τους είδαν. Ο Αρχηγός κύρτωσε τους ώμους και βγήκε μπροστά να διεκδικήσει το χώρο. Παρόλο που η Αντίπαλος είχε μακρύτερο σαγόνι και δυνατότερα πόδια, αυτός ξεκίνησε ένα χορό θανάτου γύρω της με δοκιμαστικές νυχιές και σπασμωδικά πηδηματάκια. Η άλλη τελικά υποχώρησε απρόθυμα – δεν ήθελε να ριψοκινδυνέψει τη στιγμή που η δική της ομάδα είχε ξεδιψάσει. Ο Αρχηγός προχώρησε επιφυλακτικά στην άκρη του ρυακιού της πηγής και, προσεκτικά, βούτηξε το στόμα του στο νερό δίνοντας το σύνθημα στους υπόλοιπους. Ήπιαν όλοι και τράβηξαν για το λημέρι τους, αφού αντάλλαξαν με τις παρείσακτες μερικά ακόμα φρενιασμένα ουρλιαχτά.

Περνούσαν τη νύχτα σε μια ρηχή σπηλιά που είχαν ανακαλύψει μέσα σε μια συστάδα βράχων. Εκεί έπαιρναν λίγες δόσεις ανήσυχου ύπνου, με τα αυτιά τους να παραμένουν συνεχώς τεντωμένα. Αν οι Άτριχοι τους δίχτυα τούς ανακάλυπταν, έπρεπε να βάλουν κάθε νύχι και δόντι που είχαν για να τους κάνουν τη ζωή δύσκολη και να τους διώξουν. Σίγουρα οι νύχτες τους δεν ήταν ζηλευτές, ούτε και οι μέρες τους εξάλλου...

Όμως εκείνη τη συγκεκριμένη νύχτα, ίδια φαινομενικά με όλες τις άλλες, κάτι διαφορετικό έγινε έξω. Άκουσαν από κάπου μακριά το κολασμένο σφύριγμα του αέρα, σαν να έπεφτε ο ουρανός στη γη, και μούγκρισαν απελπισμένα. Μετά από λίγο άκουσαν και κάποια σπασίματα κλαδιών. Τα μάτια τους προσπαθούσαν μάταια να διαπεράσουν το πυκνό σκοτάδι, ενώ ο νυχτερινός αέρας μύριζε... άγνωστο. Κούρνιασαν όλοι μαζί μ’ ένα φόβο διαφορετικό απ’ όλους όσους είχαν ζήσει ως τότε, μην ξέροντας τι να περιμένουν από το σκοτάδι. Αυτή τη νύχτα κοιμήθηκαν ελάχιστα.

Τελικά δεν έγινε τίποτα. Καμία απειλή δεν μπήκε από το άνοιγμα της σπηλιάς και με το πρώτο φως της μέρας η νυχτερινή αγωνία διαλύθηκε εντελώς. Βγήκαν έξω επιφυλακτικοί και κουρασμένοι, σκουντουφλώντας αδέξια στους γνωστούς βράχους. Ο ανατολικός ορίζοντας είχε χαράξει κι ο κόσμος ετοιμαζόταν να δημιουργηθεί από την αρχή. Ξεκίνησαν προσεκτικά να κάνουν την πρωινή τους περιπολία στις γνωστές διαδρομές.

Ξαφνικά τον είδαν.

Ήταν ψηλός. Δέσποζε τρομακτικός πάνω από τα τριχωτά τους κεφάλια και είχε το χρώμα της νύχτας. Το ανησυχητικό όμως ήταν πως το κάθε τι επάνω του έδειχνε ξένο – προς το δάσος, τη ζωή τους, τον κόσμο τους. Η ομάδα ξέσπασε αμέσως σε κραυγές πανικού προσπαθώντας να τον εξευμενίσει ή να τον φοβίσει, όμως αυτός παρέμεινε προκλητικά ακίνητος. Σαν να ήξερε κάτι που δεν ήξεραν αυτοί...

Όλη αυτήν την ώρα, ο Σούσι προσπαθούσε να τους αγνοήσει επιδεικτικά, οι κραυγές τους όμως τον αποσπούσαν διαρκώς από τους ηλεκτρονικούς του συλλογισμούς. Έβαλε κάποια μουσική για να καλύψει την οχλαγωγία και διάλεξε το Also Sprach Zaratustra, που πάντα του άρεσε πολύ.

Ο Αρχηγός τον πλησίασε, νικώντας στιγμιαία το φόβο του, όμως αμέσως τινάχτηκε μακριά περιμένοντας κάποια συμφορά να πέσει επάνω του. Είδε ότι συνέχισε να είναι ζωντανός και τόλμησε να τον ξαναπλησιάσει, κάνοντας ένα βήμα περισσότερο από πριν. Το τελετουργικό αυτό κράτησε πολλή ώρα• βήμα-βήμα ο Πίθηκος πλησίαζε το Μονόλιθο μέχρι που βρέθηκε εντελώς μπροστά του.

«Φύγε, ρε ηλίθιε!» του είπε ο Σούσι και μετά κατάλαβε ότι δεν είχε νόημα να απευθύνεται λεκτικά σε ένα άλογο πλάσμα, που ο περιορισμένος του εγκέφαλος δεν μπορούσε να καταλάβει τη διαφορά μεταξύ σταφίδας και ισολογισμού. Ο υπολογιστής της λέμβου ρύθμισε τον ενσωματωμένο Ηλεκτροσυνδικαλιστή του για μία Δέσμη Επιχειρημάτων των 10.000.000.000.000 γιγαβάτ και συντονίστηκε με τα πενιχρά εγκεφαλικά κέντρα του πλάσματος. Αναρωτήθηκε λίγο για τις επιπτώσεις που θα μπορούσε να έχει ένας εφ’ όλης της ύλης διάλογος υψηλής ισχύος σε ένα τόσο πρωτόγονο πλάσμα, ήταν όμως αποφασισμένος να διώξει για τα καλά αυτούς τους απρόσκλητους τεντιμπόιδες.

Ο Αρχηγός τόλμησε να αγγίξει το Μονόλιθο...

«ΑΚΟΥ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΤΡΟΠΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΣΕ ΣΕΝΑ», κραύγασε ο ενσωματωμένος Ηλεκτροσυνδικαλιστής στην κατανόηση του πιθήκου. «ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ ΣΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΓΕΥΣΤΙΚΟΥ ΟΡΓΑΝΟΥ ΩΣ ΜΕΣΟ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΑΡΘΡΩΤΩΝ ΗΧΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΤΟΥΣ. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΣΕΝΑ ΕΓΚΕΙΤΑΙ ΣΤΟΝ ΕΛΛΙΠΗ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟ ΤΟΥ ΓΝΩΣΤΙΚΟΥ ΣΟΥ ΟΡΓΑΝΟΥ• ΕΝΑΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΟΓΚΟ ΤΗΣ ΓΝΑΘΟΥ, ΜΕ ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΑΝΤΙΣΤΑΘΜΙΣΗ ΣΤΟΝ ΟΓΚΟ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ ΝΕΟΦΛΟΙΟΥ, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΞΕΙ ΤΑ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΚΕΝΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΛΕΚΤΙΚΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΩΣ, ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΜΙΚΡΟΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΣΩΜΑΤΙΚΟ ΟΧΗΜΑ ΓΙΑ ΑΝΩΤΕΡΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ: ΑΝΟΡΘΩΣΗ ΤΗΣ ΛΕΚΑΝΗΣ, ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΟΦΘΑΛΜΟΥ-ΑΚΡΟΥ, ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΑΝΟΣΟΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ΓΟΝΙΔΙΑΚΟΣ ΕΠΑΝΑΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ Κ.ΛΠ.»

Μία στιγμή μόνο κράτησε η επαφή. Ο Αρχηγός ούρλιαξε τρομαγμένος κι έφυγε πανικόβλητος, σαν να τον κυνηγούσε μία λεγεώνα Άτριχων. Οι υπόλοιποι της ομάδας μούγκρισαν γοερά, ψάχνοντας να βρουν ποιο φοβερό κακό τούς έτυχε, μετά από λίγη ώρα όμως ηρέμησαν και κατάλαβαν ότι όλα ήταν όπως τα ήξεραν.

Δε θα μπορούσαν να κάνουν μεγαλύτερο λάθος.

Συνέβη λίγο αργότερα, όταν ο Αρχηγός σκάλιζε ξανά το κουφάρι της αντιλόπης μήπως και βρει κάποιο τελευταίο κομμάτι σάρκας. Κρατούσε ένα μακρύ μηριαίο οστό και ετοιμαζόταν να ρουφήξει το μεδούλι, ώσπου κάτι καινούργιο άρχισε να σχηματίζεται στο ακατέργαστο μυαλό του. Σήκωσε το κόκαλο και το κοίταξε, ένιωσε το βάρος του. Το κούνησε δοκιμαστικά δυο-τρεις φορές και βρήκε έναν τρόπο να το ελέγχει με τα δάχτυλά του. Από αυτή τη στιγμή και μετά, έπαψε να είναι πίθηκος.

Όταν η ομάδα πήγε πάλι στην πηγή, είδε τις παρείσακτες να περιμένουν και ένιωσε την εχθρότητά τους στον αέρα. Αυτή τη φορά ήταν αποφασισμένες να μην κάνουν καμία παραχώρηση. Ο Αρχηγός πλησίασε την Αντίπαλο μέσα σε ουρλιαχτά, φωνές, κραυγές και μουγκρητά, κραδαίνοντας το κόκαλο στο χέρι. Η άλλη δεν εντυπωσιάστηκε από την καινούργια αυτή τεχνολογία• ήξερε τα κόλπα των αντρών και τις φιγούρες που κάνουν για να ξελογιάσουν ένα άβγαλτο κορίτσι. Αν τολμούσε, ο γελοίος, να πλησιάσει και να την ξεψειρίσει ή να μυρίσει τα γεννητικά της όργανα, θα του έριχνε μία δαγκωματιά που θα του έβγαζε το αριστερό μάτι! Όταν όμως το κόκαλο κατέβηκε με δύναμη επάνω στο κεφάλι της, ένιωσε κάτι το εντελώς πρωτόγνωρο. Στάθηκε ζαλισμένη και κοίταξε το αρσενικό απέναντί της.

Δεν ήταν και τόσο κακός τελικά!

Μπορεί να παρίστανε το σπουδαίο και να έδειχνε πως γύρευε μόνο να επιβεβαιώσει τον ανδρισμό του, όμως κατά βάθος φοβόταν την απόρριψη και τη μοναξιά – όπως όλοι μας, εξάλλου. Είδε το παιδί που έκρυβε μέσα του, κάτω από τη σκληρή μάσκα του φαλλοκράτη, και ένιωσε τον ιδιαίτερο πλούτο της ψυχής του. Προχώρησε γοητευμένη και μύρισε τα γεννητικά του όργανα• ναι, αυτό ήταν σίγουρα ένα αρσενικό με ευαισθησίες και προσωπικότητα, ένας άντρας που άξιζε να του δοθεί, ώστε η ένωσή τους να έχει διάσταση πέρα από το απλό σωματικό ένστικτο της αναπαραγωγής. Η Αντίπαλος σταμάτησε πια να είναι αντίπαλος και, με ένα τρυφερό γρύλισμα, του έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα αποδοχής γυρίζοντάς του τα καπούλια της.

Οι παρείσακτες ούρλιαξαν μόλις είδαν το κακό και οπισθοχώρησαν φοβισμένα, ενώ ο Αρχηγός σήκωσε το κόκαλο πάνω από το κεφάλι του με κραυγές θριάμβου. Του ανταπέδωσαν οι υπόλοιποι της ομάδας χοροπηδώντας με χαρά και φόβο ανάμεικτα• πλέον ο Αρχηγός έμοιαζε τρομερός και πανίσχυρος. Αφού χτύπησε μερικές φορές ακόμα το κεφάλι της πρώην αντιπάλου, ο Αρχηγός πέταξε ενθουσιασμένος το κόκαλο στον αέρα που ανέβηκε στριφογυρίζοντας και στριφογυρίζοντας και στριφογυρίζοντας...

(η συνέχεια εδώ)